Historia PCK

    Polski Czerwony Krzyż powstał tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski zwołano 18 stycznia 1919 naradę wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji kierujących się w działaniu ideałami Czerwonego Krzyża. Organizacje te podczas narady odbywającej się pod patronatem Heleny Paderewskiej utworzyły Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża.

Po zatwierdzeniu przez rząd statutu Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża na zebraniu konstytucyjnym 27 kwietnia 1919 wybrano Zarząd Główny, Prezesem został Paweł Sapieha, a po jego rezygnacji Helena Paderewska.

PTCK zostało zarejestrowane przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i uznane za jedyną organizację czerwonokrzyską działającą na całym terytorium państwa polskiego 24 lipca 1919. Do Ligi Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża zostało przyjęte 16 września 1919. W pierwszym okresie działalności Towarzystwo wspierało głownie rannych i chorych w czasie powstania wielkopolskiego i powstań śląskich.

PTCK udzielało pomocy poszkodowanym w wyniku wojen, poszukiwało zaginionych. Prowadziło szereg zakładów lecznictwa. Szkolono pielęgniarki i ratowników. W 1921 powstały pierwsze Szkolne Koła PCK. PTCK zmieniło nazwę na Polski Czerwony Krzyż w 1927 roku. Wtedy patronat nad stowarzyszeniem objął Prezydent RP. Ustalone zostało, że w czasie wojny PCK będzie podporządkowane ministrowi spraw wojskowych. W 1935 roku powołana została w Łodzi Centralna Stacja Wypadkowa z ośrodkiem przetaczania krwi. Rok później w Warszawie utworzony został pierwszy Instytut Przetaczania i Konserwacji Krwi.